.... Մեր տան պահարանի հայելու
մեջ ես եղել եմ ամեն ինչ, թե Սերյան ու Ռուստամ, թե Շոր և Շորշոր, թե Պեպո ու կակուլի
և թե նույնիսկ Զիմզիմով ու Դարչոև այնպես կիսախաղերով լես լուրջ, կես կատակ «Կերպարափոխման
արվեստի» յուրացման բազմատանջ ու բազմահույս փորձեր էի անում:
Բայց մի օր «Գիքորից»
հետո, Համբոյի վերջին տեսարանից հետո, մանկական զուլալ արցունքները վերջ տվեցի իմ սովորույթին,
և ես հասկացա, որ կինոն լոկ կատակ, լոկ «խաղ ու պար չէ»....
...
Читать дальше »